پس از آنكه بنيتو موسوليني رهبري حزب فاشيست ايتاليا و پس از آن، نخست‏وزيري اين كشور را برعهده گرفت، فرمان‏رواي مطلق العنان ايتاليا شد و پادشاه اين كشور، درتمام مدت حكومت او، تنها يك نقش تشريفاتي برعهده داشت. با آغاز جنگ جهاني دوم و اتحاد ايتاليا با آلمان، نيروهاي دو كشور در جنگ‏هاي شمال افريقا در كنار يك‏ديگر با متفقين جنگيدند. نيروهاي متفقين پس از بيرون راندن سربازان آلمان و ايتاليا از شمال افريقا، در تابستان سال 1944م، به ايتاليا حمله‏ور شدند. مقاومت نيروهاي ايتاليايى در برابر متفقين ديري نپاييد و شهر رم پايتخت اين كشور در چهارم ژوئن 1944م به تصرف متفقين درآمد. در اين حال، فرماندهان نظامي ايتاليا كه شكست خود را در جنگ حتمي مي‏دانستند، پادشاه ايتاليا را به بركناري و بازداشت موسوليني تشويق كردند. با بركناري موسوليني از قدرت، ايتاليا از اتحاد با آلمان دست برداشت و همراه با متفقين به جنگ آلمان شتافت. اين مسئله، شكست وسقوط حتمي آلمان را به دنبال آورد.